Árið 1627 koma fjögur tyrknesk skip til Íslands í þeim tilgangi að ræna fólki og verðmætum. Þeir fóru til Grindavíkur 20. júní, þar rændu Tyrkirnir bæði fólki og tveimur kaupskipum. Þar næst sigldu þeir að Álftanesi til að hertaka þrjú skip, en strönduðu og þurftu að flytja fanga og varning yfir í hertekna skipið. Tvö af tyrknesku skipunum tóku land á Austfjörðum og rændu og rupluðu það svæði. Að því loknu sigldu þeir suður fyrir land og hittu fyrir fjórða skipið. Þau fóru öll saman til Vestmannaeyja og höfðu þaðan á brott með sér 240 fanga. Tyrkirnir sigldu síðan til Alsír með alla fangana. Fólkið var selt á uppoði og telja menn að um 100 þeirra hafi snúist til múhameðstrúar. Nokkuð var um að íslensku fangarnir þyldu illa loftslagið og það að vera þrælar og dóu þess vegna. Nokkrir sluppu og komust heim aftur. Einn af þeim var reyndar sleppt, hann var prestur og hét Ólafur Egilsson. Hugmynd Tyrkjanna var sú að fá lausnarfé fyrir fangana hjá kónginum í Danmörku, en hann réði yfir Íslandi á þessum tíma. Það gekk ekki vel þannig að Ólafur hélt til Íslands en þar tók ekki betra við því ekki vildi fólk á Íslandi setja peninga í þetta mál. Loksins tókst að fá kónginn í Danmörku til að safna peningum og 35 fangar voru keyptir lausir, það var árið 1636. Alls tókst 27 af þeim að komast aftur heim til Íslands.
Þekktasti fanginn var hún Guðríður Símonardóttir. Hún hafði verið gift á Íslandi þegar henni var rænt. Maður hennar dó meðan hún var í ánauðinni. Þegar Guðríður kom til Kaupmannahafnar kynntist hún Hallgrími Péturssyni og þau fóru samferða aftur til Íslands og settust þar að. Lengi vel voru Íslendingar hræddir við Tyrki en þótt það væri hætta á að þeir kæmu aftur til að ræna þá vildi landinn samt ekki setja pening í hernað fyrir Dani enda fátækt mikil hér á landi. Vegna óttans við Tyrki var staðinn vörður í Heimaey í Vestmannaeyjum allt fram á 19. öld.
Mér fannst þessir atburðir algjörlega hræðilegir af því að maður á ekki að þurfa að þola að láta ræna sér eða jafnvel drepa. Þeir sem sluppu voru mjög heppnir og lifðu góðu lífi eftir það, ég vona að þessir atburðir gerast aldrei aftur.
Þekktasti fanginn var hún Guðríður Símonardóttir. Hún hafði verið gift á Íslandi þegar henni var rænt. Maður hennar dó meðan hún var í ánauðinni. Þegar Guðríður kom til Kaupmannahafnar kynntist hún Hallgrími Péturssyni og þau fóru samferða aftur til Íslands og settust þar að. Lengi vel voru Íslendingar hræddir við Tyrki en þótt það væri hætta á að þeir kæmu aftur til að ræna þá vildi landinn samt ekki setja pening í hernað fyrir Dani enda fátækt mikil hér á landi. Vegna óttans við Tyrki var staðinn vörður í Heimaey í Vestmannaeyjum allt fram á 19. öld.
Mér fannst þessir atburðir algjörlega hræðilegir af því að maður á ekki að þurfa að þola að láta ræna sér eða jafnvel drepa. Þeir sem sluppu voru mjög heppnir og lifðu góðu lífi eftir það, ég vona að þessir atburðir gerast aldrei aftur.